ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ..Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ..

الشعب يريد إسقاط النظام

του Δημήτρη Ασαρίδη

«Ο ΛΑΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ»
Η παραπάνω γραφή αποτελεί και αποτέλεσε το σύνθημα όλων τον διαδηλωτών στον Αραβικό κόσμο. Τα αιτήματα των 22 λαών δεν ήταν τα ίδια και δεν διεκδικήθηκαν με τα ίδια μέσα. Η τεχνολογία βοήθησε, παραδείγματος χάριν, στην περίπτωση της Αιγύπτου στον συντονισμό και τον διάλογο μεταξύ των επαναστατημένων. Facebook, Twitter, και διάφορα blog έπαιξαν έναν καθοριστικό ρόλο σε όλες τις εξεγέρσεις. Σε άλλες περιπτώσεις οι διαδηλώσεις δεν ήταν αρκετές. Χώρες όπως την Λιβύη χρειάστηκαν να βιώσουν εμφύλιο πόλεμο μετρώντας δεκάδες νεκρούς και τραυματίες για να καταφέρουν την ανατροπή των καθεστώτων. 

ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Οι επαναστάτες είχαν πετύχει τον στόχο. Χαμόγελα και πανηγυρισμοί στη θέα του πτώματος του Καντάφι στην Λιβύη ενώ οι Αιγύπτιοι στο άκουσμα ότι ο Μουμπάρακ αφήνει την Αίγυπτο βγήκαν όλοι στην πλατεία Ταχρίρ. Όμως τα πρώτα δείγματα της νέας εποχής είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικά. Πρόσφατα τα ΜΜΕ μετέδωσαν εικόνες από βασανισμό υποστηρικτών του καθεστώτος Καντάφι οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί σε κλουβιά και εξαναγκάζονταν να φάνε την σημαία της Λιβύης. Ακόμα ένα δείγμα είναι η καθυστέρηση της ομαλής πορείας στην διενέργεια εκλογών στην Αίγυπτο. Χρειάστηκαν επιπλέον διαδηλώσεις στην γνωστή πλατεία Ταχρίρ για να καμφθούν οι αντιστάσεις των στρατιωτικών.

Τέτοια στοιχεία εγείρουν το ερώτημα εάν όντως οι Αραβικοί λαοί είναι σε θέση να διαχειριστούν την ελευθερία τους. Για μία χώρα όπως την Λιβύη και την Τυνησία οι εκλογές δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Χρειάζεται αρκετή προεργασία και κυρίως παιδεία για να μπορέσουν αυτές οι χώρες να έχουν μια ομαλή εκλογική διαδικασία. Δυστυχώς αυτό είναι θέμα χρόνου, και όσο ο χρόνος περνάει δεν διαφαίνεται να υπάρχει περιθώριο για κάτι τέτοιο.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΙΡΑΝ 

Από την αρχή των συμβάντων η Ευρωπαϊκή Ένωση τάχθηκε υπέρ των εξεγερμένων. Με δηλώσεις τους οι ευρωπαίοι ηγέτες στήριξαν ανοιχτά τα κινήματα κατά των δικτατοριών. Όμως το ενδιαφέρον δεν στράφηκε μόνο προς την ελευθερία και τον εκδημοκρατισμό. Ο πυρήνας της Ευρώπης, κυρίως η Γαλλία, στήριξε όπου χρειάστηκε και με στρατιωτική δύναμη τους Άραβες επαναστάτες, προσμένοντας συμφέροντα από την ενέργεια του Αραβικού Κόσμου. Το Ιράν και αυτό προώθησε την ατζέντα του. Μια χώρα τόσο προσηλωμένη στον θεοκρατισμό και στο θρησκευτικό σύνταγμα μπορεί να προσθέσει χώρες στην επιρροή της μέσω της θρησκείας. Ας μην ξεχνάμε ότι πρώτο κόμμα το οποίο οργανώθηκε στην Αίγυπτο ήταν άκρως προσκείμενο στον μουσουλμανισμό.

Γεννάται λοιπόν το εύλογο ερώτημα: Ποιός είναι ο πραγματικά κερδισμένος από τις αιματηρές αυτές εξεγέρσεις; Το Ιράν μεθόδευσε τον επεκτατισμό του και η Ευρωπαϊκή Ένωση την ενεργειακή εκμετάλλευση των Αραβικών εθνών. Οι λαοί όμως του Αραβικού Κόσμου βιώνουν μια αμφιβόλου αποτελέσματος εξέγερση με εκατοντάδες νεκρούς, εμφύλιους πολέμους και καταστροφικές συνέπιες στην υποδομή τους. Τελικά (όμως) αισθάνονται όντως ελεύθεροι;